Μέσα από τον φακό της Ερωδίτης Παπαποστόλου.

«Πιστεύω ότι μέσω της φωτογραφίας, μπορώ να κάνω τους ανθρώπους να δουν τον κόσμο μέσα από τα μάτια μου.» 

Όπως λένε, μια εικόνα αξίζει σαν χίλιες λέξεις. Ο τρόπος με τον οποίο κάποιος βλέπει ένα αντικείμενο, ένα τοπίο, ή ακόμα κι ένα ζώο, είναι υποκειμενικός. Πιστεύω λοιπόν ότι μέσω της φωτογραφίας, μπορώ να κάνω τους ανθρώπους να δουν τον κόσμο μέσα από τα μάτια μου. Μου αρέσει να φωτογραφίζω οτιδήποτε μου τραβάει την προσοχή. Αγαπημένο μου θέμα φωτογράφισης, είναι η εγκατάλειψη, οι αντανακλάσεις και τα τρένα γιατί οι σιδηροδρομικές γραμμές μου δίνουν την αίσθηση ενός ατελείωτου ταξιδιού και με βοηθούν να «δραπετεύω» νοερά έστω για λίγο στο δικό μου παραμύθι.

    Η 27χρονη Ερωδίτη  Παπαποστόλου από την Θεσσαλονίκη είναι ερασιτέχνης φωτογράφος τα τελευταία τρία χρόνια. Η αγάπη της για την τέχνη αυτή αποτυπώνεται στον αισθητήρα της μηχανής της. Αυτό το διάστημα παρακολουθεί σεμινάρια φωτογραφίας με τη   Βασιλική Ελευθερίου (photoglobe seminars), ενώ παλιότερα έχει παρακολουθήσει μαθήματα ψηφιακής κι αναλογικής φωτογραφίας στον Φωτογραφικό Όμιλο του Πανεπιστημίου Μακεδονίας (ΦΟΑΠΘ), και στη δημοτική βιβλιοθήκη Άνω Πόλης με τον Γιάννη Τζιμπρές. Παρευρέθηκε σε σεμινάριο/workshop Polaroid με την Jennifer Trausch. Παράλληλα έχει συμμετάσχει σε διαγωνισμούς φωτογραφίας κι εκθέσεις. Έχει κερδίσει το δεύτερο βραβείο στο διαγωνισμό φωτογραφίας του ΙΚΥ με θέμα: «Η Ευρώπη που θέλω. Η Ευρώπη μου!» Φωτογραφίες από τη προσωπική  της δουλειά έχουν δημοσιευτεί στο περιοδικό Close Up της Θεσσαλονίκης και στην ιστοσελίδα του ιταλικού περιοδικού Vogue. 

Το blog της εδώ

Η σελίδα της στο Facebook εδώ

Επίσης η δουλειά της εμφανίζεται στα:

 Portfolio στο Vogue εδώ     και στο

http://hasierakajarte.blogspot.gr

     

                                                            

Μέσα από τον φακό του Τόλη Κεσίδη

 «Τα θέματα που αποτυπώνω στις φωτογραφίες μου δε με απασχολούν τόσο γι’ αυτό που είναι και δείχνουν, όσο γι’ αυτό που κρύβουν». 

Ο Tόλης Κεσίδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1973. Παρακολούθησε για πρώτη φορά μαθήματα φωτογραφίας το 1996 στο Άργος. Το 2005 παρακολούθησε σεμινάρια φωτογραφίας στη ΧΑΝΘ και στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Σταυρούπολης στη Θεσσαλονίκη. Είναι ιδρυτικό μέλος της ομάδας φωτογραφίας 35mm, με έδρα και πεδίο δράσης τη Θεσσαλονίκη. Φωτογραφίες του έχουν δημοσιευθεί σε καταλόγους και περιοδικά.

Έχει λάβει μέρος σε πολλές εκθέσεις, ατομικές και ομαδικές, και δράσεις στη Θεσσαλονίκη και στο εξωτερικό. 

Η ομάδα του στο Facebook εδώ 

Η σελίδα του στο Facebook  εδώ

Αndre kertesz : Ένας μεγάλος και αυθεντικός φωτογράφος.

«Εάν θέλεις να γράψεις θα πρέπει να μάθεις το αλφάβητο. Γράφεις, γράφεις και στο τέλος κάνεις ωραία γράμματα. Αλλά αυτό δεν είναι σημαντικό. Σημασία έχει αυτό που εκφράζεις. Το ίδιο συμβαίνει και με τη φωτογραφία. Υπάρχουν φωτογραφίες τεχνικά άρτιες, ακόμα και ωραίες, αλλά δεν εκφράζουν κάτι». -Αντρέ Κερτέζ

Ο Andre Kertesz γεννήθηκε στη Βουδαπέστη το 1894, γόνος μιας μεσοαστικής εβραϊκής οικογένειας, έκανε το όνειρό του πραγματικότητα όταν αγόρασε την πρώτη του κάμερα στα 18 του. Όπως έχει αναφέρει ο ίδιος, η φωτογραφική του μηχανή ήταν  «ένα μικρό σημειωματάριο, ένα τετράδιο. Φωτογράφιζα πράγματα που με  περιέβαλλαν, ανθρώπινα πράγματα, τα ζώα, το σπίτι μου, σκιές, τους αγρότες, τη  ζωή γύρω μου». Μια από τις πρώτες του φωτογραφίες, που εκτίθεται, είναι η εικόνα ενός αγοριού που κοιμάται.  Καθότι αυτοδίδακτος, το πρώτο διάστημα πειραματίστηκε  ανακαλύπτοντας τις λειτουργίες της κάμερας. Δεν φοβόταν να κάνει λάθη «η επόμενη λήψη θα είναι καλύτερη» έλεγε «και η τρίτη θα είναι η σωστή». Έδινε μεγάλη σημασία στην εξάσκηση και παρόλο που είχε διαβάσει πολλά φωτογραφικά εγχειρίδια, έμαθε να βγάζει φωτογραφίες εμπειρικά. Λίγο αργότερα, στη θητεία του στο στρατό, απαθανάτιζε τις στιγμές του πολέμου, έκανε ντοκουμέντα με εικόνες της καθημερινής ζωής των στρατιωτών,  «αν επιζήσω από όλο αυτό, θα τις εμφανίσω. Αν όχι τότε δε θα τις εμφανίσω».

    Ευρηματικός και παρατηρητικός, ο Κερτέζ αποτύπωνε στις φωτογραφίες του την καθημερινότητα με μία απλότητα, αντικατοπτρίζοντας όμως, μέσα από αυτές, τα συναισθήματα του. «Δεν βλέπεις τα πράγματα που φωτογραφίζεις, τα νιώθεις». Η κάμερα ήταν το μέσο εξωτερίκευσης των συναισθημάτων του και οι φωτογραφίες του, το τελικό προϊόν αυτών. Οι αντικατοπτρισμοί, οι σκιές και οι αντανακλάσεις αποτελούν βασικά μοτίβα στο φωτογραφικό του έργο.

    Η φωτογραφία του γίνεται ένα οπτικό ημερολόγιο, ένα εργαλείο για να περιγράψει τη ζωή: «Εκφράζω το συναίσθημά μου, μια δεδομένη στιγμή. Όχι αυτό που βλέπω αλλά αυτό που νιώθω», έλεγε. «Κάνω ότι αισθάνομαι, αυτό είναι όλο, είμαι ένας απλός φωτογράφος που εργάζεται για την προσωπική του απόλαυση».

 Έφυγε από την ζωή το 1985 και θεωρείται σήμερα ένας από τους σημαντικότερους φωτογράφους του 20ου  αιώνα, έχοντας συνεργαστεί με πολλά διεθνή περιοδικά και πραγματοποιήσει σημαντικές εκθέσεις φωτογραφίας.